NAZIV I VRSTA PRIRODNOG DOBRA
Nacionalni park „Tara“.
NACIONALNA KATEGORIJA
Ι kategorija zaštite - zaštićeno područje međunarodnog, nacionalnog, odnosno izuzetnog značaja.
POVRŠINA
Ukupna površina NP „Tara“ iznosi 24.991,82 ha, od čega je 13.588,51 ha u državnoj svojini, a u privatnoj i drugim oblicima svojine 11.403,36 ha.
REŽIMI ZAŠTITE
I stepen zaštite (13,35% ukupne površine),
II stepen zaštite (34,07% ukupne površine) i
III stepen zaštite (52,58% ukupne površine).
POLOŽAJ
Nacionalni park „Tara“ nalazi se na krajnjem zapadu Republike Srbije, zahvata područje ograničeno laktastim tokom reke Drine, između Višegrada i Bajine Bašte, a čine ga planinski masivi Zvezda, Crni vrh i Ravna Tara. Sa istočne strane područje je odvojeno Solotuškom rekom i visoravni Ponikve, a sa južne Kremanskom i Mokrogorskom kotlinom.
Područje Nacionalnog parka „Tara“ prostire se na teritoriji opštine Bajina Bašta.
PRETHODNA ZAŠTITA
Zakon o nacionalnim parkovima („Službeni glasnik RS“, br. 39/1993, 44/1993-ispravka, 53/1993, 67/1993, 48/1994, 101/2005 i 36/2009).
AKT O ZAŠTITI
Zakon o nacionalnim parkovima („Službeni glasnik RS“, br. 84/2015 i 95/2018 - dr. zakon).
UPRAVLJAČ
JP „Nacionalni park Tara“.
KRATAK OPIS (OSNOVNE PRIRODNE I STVORENE VREDNOSTI)
Kao jedan od poslednjih ogranaka unutrašnjih Dinarida, planina Tara se nalazi na krajnjem zapadu Srbije, u lakatastoj okuci reke Drine. Prvi put je proglašena za nacionalni park 1981. godine.
Tara predstavlja visoku, znatno skraćenu površ visoku 1.000 - 1.200 m, sa koje se uzdižu retki vrhovi do visine od 1.400 - 1.600 m. Površ je raščlanjena duboko usečenim rečnim dolinama koje imaju oblik klisura i kanjona. Među njima najmarkantnija je kanjonska dolina Drine sa moćnim krečnjačkim odsecima visokim i preko 1.000 m. Čitavo područje Tare sa divljim kanjonima predstavlja sistem raznovrsnih i često kontrastnih predela, od onih koji po svojoj strukturi podsećaju na borealne tajge sa tresetištima, preko tipičnih predela srednjoevropskih listopadnih šuma, do predela koji neodoljivo podsećaju na mediteranske krečnjačke ili serpentinitske kamenjare i litice.
Pored kanjona Drine, na prostoru Tare se svojom lepotom i divljinom izdvajaju i kanjoni reka Rače, Brusnice i Dervente, sa strmim stenovitim stranama visokim i do 700 m. Kao izuzetna atrakcija ističu se vodopadi Mali i Veliki skakavac na reci Rzav, kao i visoko izdignuti vidikovci Kićak, Smiljevac, Bilješke stene, Kozje stene, Vitmirovac i Kozji rid.
Znak raspoznavanja planine Tare nisu samo duboke i divlje klisure i kanjoni, nego i bujne, guste, autohtone četinarske šume koje je čine najšumovitijom planinom Srbije i Evrope.
Od preko 1.000 biljnih vrsta, najveća dragocenost Tare su oko 20 vrsta endemičnog karaktera: Centaurea derventata, Aquilegia grata subsp. nikolicii, Stachys anisochila, Euphorbia subhastata, Cicerbita pancicii, Silene monachorum, Potentilla mollis, Pancicia serbica... Ipak, počasno mesto zauzima carica svih endemita Evrope - Pančićeva omorika (Picea omorica). Ovu prirodnu retkost je otkrio, upravo na Tari, srpski botaničar Josif Pančić, po kojem je i dobila ime. Pančićeva omorika je relikt tercijara i balkanski endemit koji je preživeo veliko ledeno doba na veoma ograničenim refugijalnim staništima u srednjem toku reke Drine: na Tari, u kanjonu Mileševke i u delu zapadne Bosne.
Vegetaciju Tare gradi 35 šumskih i devet livadskih zajednica. Specifičan mozaik ekosistema na Tari čine reprezentativne zajednice mešovitih šuma smrče, jele i bukve (Piceeto-Abieto-Fagetum), šume Pančićeve omorike (Piceetum omorikae), šume belog i crnog bora na serpentinitima (Pinetum nigrae-sylvestris), šume crnog graba i crnog bora (Ostryo-Pinetum nigrae) na strmim stranama i liticama kanjona Drine i Dervente, zajednice stena sa brojnim balkanskim endemitima, zajednice tresava borealnog tipa, kao i raznovrsne, raskošne zajednice livada.
U očuvanim ekosistemima Tare nalazi se bogata fauna pretežno srednjoevropskog, borealnog i južnoevropskog planinskog tipa rasprostranjenja. Simbol faune Tare je reliktni skakavac Pyrgomorphulla serbica, lokalni endemit kojem je Tara jedini dom u globalnim razmerama.
U čistim vodama Drine i hladnih planinskih rečica žive reprezentativni primerci mladice (Hucho hucho) i lipljana (Thymallus thymallus). U okolnim ekosistemima se nalazi oko 130 vrsta ptica. Često se mogu videti crna žuna (Dryocopus martius), planinski detlić (Dendrocopos leucotos), leštarka (Bonasa bonasia), uralska sova (Strix uralensis), gaćasta kukumavka (Aegolius funereus), žutarica (Serinus serinus), mala muharica (Ficedula parva), kreja lešnikara (Nucifraga caryocatactes) i druge vrste.
Od sisara, česti su: mrki medved (Ursus arctos), divokoza (Rupicapra rupicapra), srna (Capreolus capreolus), divlja mačka (Felis silvestris), kuna zlatica (Martes martes), ili vidra (Lutra lutra), domaćin obala Perućačkog i Zaovinskog jezera.
Zaovine su poznate kao mesto na kojem je Josif Pančić 1875. godine otkrio Pančićevu omoriku (Picea omorika), živi fosil biljnog sveta. Osim omorike, ovde je zabeleženo još oko 600 biljnih vrsta. Na ovom području preovlađuje bujna šumska vegetacija koju grade mešovite šume smrče (Picea abies),
Pančićeve omorike (Picea omorika), jele (Abies alba), bukve (Fagus sylvatica), crnog bora (Pinus nigra), belog bora (Pinus sylvestris) i mnogih drugih lišćara. U ovom nacionalnom parku se nalaze brojni tragovi preistorije, antičke, rimske, vizantijske i srpske kulture. Manastir Rača i nekropole nadgrobnih spomenika iz XIV i XV veka dragocenosti su srpske srednjovekovne baštine. Skladne dinarske brvnare izgrađene od drveta i kamena, vodenice na zahuktalim potocima, seoska naselja rasuta po živopisnom prostoru, odraz su tradicionalnog narodnog neimarstva i prepoznatljiv tarski pejzaž.
Nacionalni park „Tara“ osnovan je radi očuvanja:
➢ kraškog reljefa (uvale i doline, ponornice i vrtače), tresave i dr.;
➢ najkvalitetnijih šumskih ekosistema lišćarskih, četinarskih i mešovitih zajednica, na Balkanu i u Evropi, izvanredne strukture, kvaliteta i zdravstvenog stanja sastojina; staništa i populacije divlje flore, sa brojnim vrstama biljaka od značaja na nacionalnom, regionalnom i evropskom nivou, a posebno Pančićeve omorike na njenom ishodnom autohtonom staništu i mestima na kojima je prvi put pronađena i opisana kao za nauku nova vrsta četinarskog drveta, kao i derventanskog različka;
➢ staništa i populacije divlje faune, posebno ptica (crna žuna, veliki detlić, uralska sova, gaćasta kukumavka, divlja kanarinka i planinska senica), sisara (medved, divokoza, vuk, divlja svinja, divlja mačka i kuna zlatica), insekata (endemo-reliktni Pančićev skakavac) i dr.;
➢ živopisnih i privlačnih predela sa nizom karakterističnih obeležja uslovljenih stanjem i odlikama prirodnih činioca, odmerenim uticajem ljudi na prirodu, narodnim stvaralaštvom i graditeljstvom;
➢ bogatog kulturno-istorijskog nasleđa, na prvom mestu manastira Rača, nekropole u Perućcu i u Rastištu, skita Sv. Đorđa i zaštite i očuvanja spomen obeležja;
➢ adekvatnog kvaliteta života ljudi u nacionalnom parku kroz razvoj društvene, kulturne i ekonomske aktivnosti.
Nacionalni park „Tara“.
NACIONALNA KATEGORIJA
Ι kategorija zaštite - zaštićeno područje međunarodnog, nacionalnog, odnosno izuzetnog značaja.
POVRŠINA
Ukupna površina NP „Tara“ iznosi 24.991,82 ha, od čega je 13.588,51 ha u državnoj svojini, a u privatnoj i drugim oblicima svojine 11.403,36 ha.
REŽIMI ZAŠTITE
I stepen zaštite (13,35% ukupne površine),
II stepen zaštite (34,07% ukupne površine) i
III stepen zaštite (52,58% ukupne površine).
POLOŽAJ
Nacionalni park „Tara“ nalazi se na krajnjem zapadu Republike Srbije, zahvata područje ograničeno laktastim tokom reke Drine, između Višegrada i Bajine Bašte, a čine ga planinski masivi Zvezda, Crni vrh i Ravna Tara. Sa istočne strane područje je odvojeno Solotuškom rekom i visoravni Ponikve, a sa južne Kremanskom i Mokrogorskom kotlinom.
Područje Nacionalnog parka „Tara“ prostire se na teritoriji opštine Bajina Bašta.
PRETHODNA ZAŠTITA
Zakon o nacionalnim parkovima („Službeni glasnik RS“, br. 39/1993, 44/1993-ispravka, 53/1993, 67/1993, 48/1994, 101/2005 i 36/2009).
AKT O ZAŠTITI
Zakon o nacionalnim parkovima („Službeni glasnik RS“, br. 84/2015 i 95/2018 - dr. zakon).
UPRAVLJAČ
JP „Nacionalni park Tara“.
KRATAK OPIS (OSNOVNE PRIRODNE I STVORENE VREDNOSTI)
Kao jedan od poslednjih ogranaka unutrašnjih Dinarida, planina Tara se nalazi na krajnjem zapadu Srbije, u lakatastoj okuci reke Drine. Prvi put je proglašena za nacionalni park 1981. godine.
Tara predstavlja visoku, znatno skraćenu površ visoku 1.000 - 1.200 m, sa koje se uzdižu retki vrhovi do visine od 1.400 - 1.600 m. Površ je raščlanjena duboko usečenim rečnim dolinama koje imaju oblik klisura i kanjona. Među njima najmarkantnija je kanjonska dolina Drine sa moćnim krečnjačkim odsecima visokim i preko 1.000 m. Čitavo područje Tare sa divljim kanjonima predstavlja sistem raznovrsnih i često kontrastnih predela, od onih koji po svojoj strukturi podsećaju na borealne tajge sa tresetištima, preko tipičnih predela srednjoevropskih listopadnih šuma, do predela koji neodoljivo podsećaju na mediteranske krečnjačke ili serpentinitske kamenjare i litice.
Pored kanjona Drine, na prostoru Tare se svojom lepotom i divljinom izdvajaju i kanjoni reka Rače, Brusnice i Dervente, sa strmim stenovitim stranama visokim i do 700 m. Kao izuzetna atrakcija ističu se vodopadi Mali i Veliki skakavac na reci Rzav, kao i visoko izdignuti vidikovci Kićak, Smiljevac, Bilješke stene, Kozje stene, Vitmirovac i Kozji rid.
Znak raspoznavanja planine Tare nisu samo duboke i divlje klisure i kanjoni, nego i bujne, guste, autohtone četinarske šume koje je čine najšumovitijom planinom Srbije i Evrope.
Od preko 1.000 biljnih vrsta, najveća dragocenost Tare su oko 20 vrsta endemičnog karaktera: Centaurea derventata, Aquilegia grata subsp. nikolicii, Stachys anisochila, Euphorbia subhastata, Cicerbita pancicii, Silene monachorum, Potentilla mollis, Pancicia serbica... Ipak, počasno mesto zauzima carica svih endemita Evrope - Pančićeva omorika (Picea omorica). Ovu prirodnu retkost je otkrio, upravo na Tari, srpski botaničar Josif Pančić, po kojem je i dobila ime. Pančićeva omorika je relikt tercijara i balkanski endemit koji je preživeo veliko ledeno doba na veoma ograničenim refugijalnim staništima u srednjem toku reke Drine: na Tari, u kanjonu Mileševke i u delu zapadne Bosne.
Vegetaciju Tare gradi 35 šumskih i devet livadskih zajednica. Specifičan mozaik ekosistema na Tari čine reprezentativne zajednice mešovitih šuma smrče, jele i bukve (Piceeto-Abieto-Fagetum), šume Pančićeve omorike (Piceetum omorikae), šume belog i crnog bora na serpentinitima (Pinetum nigrae-sylvestris), šume crnog graba i crnog bora (Ostryo-Pinetum nigrae) na strmim stranama i liticama kanjona Drine i Dervente, zajednice stena sa brojnim balkanskim endemitima, zajednice tresava borealnog tipa, kao i raznovrsne, raskošne zajednice livada.
U očuvanim ekosistemima Tare nalazi se bogata fauna pretežno srednjoevropskog, borealnog i južnoevropskog planinskog tipa rasprostranjenja. Simbol faune Tare je reliktni skakavac Pyrgomorphulla serbica, lokalni endemit kojem je Tara jedini dom u globalnim razmerama.
U čistim vodama Drine i hladnih planinskih rečica žive reprezentativni primerci mladice (Hucho hucho) i lipljana (Thymallus thymallus). U okolnim ekosistemima se nalazi oko 130 vrsta ptica. Često se mogu videti crna žuna (Dryocopus martius), planinski detlić (Dendrocopos leucotos), leštarka (Bonasa bonasia), uralska sova (Strix uralensis), gaćasta kukumavka (Aegolius funereus), žutarica (Serinus serinus), mala muharica (Ficedula parva), kreja lešnikara (Nucifraga caryocatactes) i druge vrste.
Od sisara, česti su: mrki medved (Ursus arctos), divokoza (Rupicapra rupicapra), srna (Capreolus capreolus), divlja mačka (Felis silvestris), kuna zlatica (Martes martes), ili vidra (Lutra lutra), domaćin obala Perućačkog i Zaovinskog jezera.
Zaovine su poznate kao mesto na kojem je Josif Pančić 1875. godine otkrio Pančićevu omoriku (Picea omorika), živi fosil biljnog sveta. Osim omorike, ovde je zabeleženo još oko 600 biljnih vrsta. Na ovom području preovlađuje bujna šumska vegetacija koju grade mešovite šume smrče (Picea abies),
Pančićeve omorike (Picea omorika), jele (Abies alba), bukve (Fagus sylvatica), crnog bora (Pinus nigra), belog bora (Pinus sylvestris) i mnogih drugih lišćara. U ovom nacionalnom parku se nalaze brojni tragovi preistorije, antičke, rimske, vizantijske i srpske kulture. Manastir Rača i nekropole nadgrobnih spomenika iz XIV i XV veka dragocenosti su srpske srednjovekovne baštine. Skladne dinarske brvnare izgrađene od drveta i kamena, vodenice na zahuktalim potocima, seoska naselja rasuta po živopisnom prostoru, odraz su tradicionalnog narodnog neimarstva i prepoznatljiv tarski pejzaž.
Nacionalni park „Tara“ osnovan je radi očuvanja:
➢ kraškog reljefa (uvale i doline, ponornice i vrtače), tresave i dr.;
➢ najkvalitetnijih šumskih ekosistema lišćarskih, četinarskih i mešovitih zajednica, na Balkanu i u Evropi, izvanredne strukture, kvaliteta i zdravstvenog stanja sastojina; staništa i populacije divlje flore, sa brojnim vrstama biljaka od značaja na nacionalnom, regionalnom i evropskom nivou, a posebno Pančićeve omorike na njenom ishodnom autohtonom staništu i mestima na kojima je prvi put pronađena i opisana kao za nauku nova vrsta četinarskog drveta, kao i derventanskog različka;
➢ staništa i populacije divlje faune, posebno ptica (crna žuna, veliki detlić, uralska sova, gaćasta kukumavka, divlja kanarinka i planinska senica), sisara (medved, divokoza, vuk, divlja svinja, divlja mačka i kuna zlatica), insekata (endemo-reliktni Pančićev skakavac) i dr.;
➢ živopisnih i privlačnih predela sa nizom karakterističnih obeležja uslovljenih stanjem i odlikama prirodnih činioca, odmerenim uticajem ljudi na prirodu, narodnim stvaralaštvom i graditeljstvom;
➢ bogatog kulturno-istorijskog nasleđa, na prvom mestu manastira Rača, nekropole u Perućcu i u Rastištu, skita Sv. Đorđa i zaštite i očuvanja spomen obeležja;
➢ adekvatnog kvaliteta života ljudi u nacionalnom parku kroz razvoj društvene, kulturne i ekonomske aktivnosti.
